"Οι τελευταίοι αχθοφόροι της πέτρινης δόξας"
Πρώτο μέρος. Για τη σελίδα "Στην ομορφιά που χάνεται" Γιάννης Λάσκαρης
Είναι οι τελευταίοι "αχθοφόροι" της πέτρινης δόξας και είναι κάποιοι από αυτούς. Στέκουν με υπηρηφάνεια άλλοτε στις ρίζες του βουνού άλλοτε στην αγκαλιά του και άλλοτε στην κορυφή του. Σχεδόν ερημωμένοι οικισμοί που αντιστέκονται στην φθορά του χρόνου και στην λησμονιά του σύγχρονου ανθρώπου. Παραμένουν στολίδια του ορεινού όγκου και θυμίζουν άλλες εποχές άλλους ίσως καιρούς και ανθρώπους. Γεμίζουν κάπου κάπου από αυτούς που τα αγάπησαν και τα έχουν εναποθέσει στη καρδιά και τη μνήμη ζώντας μια άλλη ζωή από αυτή που οι πατεράδες και οι παππούδες τους "έκτισαν" εδώ. Ήταν η αιμορραγία της εγκατάλειψης λόγο ανέχειας η περιφρόνηση και η έλλειψη σχεδιασμού και θαλπωρής για τα απομακρυσμένα χωριά της Ελλάδας. Σήμερα μέσα από αυτό το φωτογραφικό ρεπορτάζ ξεδιπλώνω και τη δική μου αγωνία και ενοχή για την πέτρα που ράγισε και είναι έτοιμη να πέσει παρασύροντας μνήμες και ανθρώπινο μόχθο. Συγκλονίστηκα όταν αντίκρισα το Κλωνί, αισθάνθηκα δέος στο Ραπτόπουλο που θυμίζει ορεινή Αρκαδία αλλά έχει τη δική του γοητεία που σε παρασέρνει στο ρυθμό της εποχής που το απαντάς στο διάβα σου έτσι εναρμονισμένο όπως είναι με τη φύση και το ανάγλυφο. Αισθάνθηκα συγκίνηση στη Κουλκάδα και το Πουλίτσι που η πέτρα στέκεται όρθια από την αγάπη τη στοργή και τη περιφρούρηση των ανθρώπων που ζουν εκεί που ζουν μακριά και ζουν πάντα με τη σκέψη στο χωριό τους.
ΚΟΥΛΚΑΔΑ
ΠΟΥΛΙΤΣΙ
